شکمگردی در وین؛ رستوران پاکستانی دیوان “هر چقدر می‌خواهی بخور، هرچقدر می‌خواهی پول بده”

وین یکی از مهمترین شهرهای بزرگ غرب اروپا برای کسانی است که به شمگردی و تجربه‌های غذایی علاقه دارند. از بین تمام غذاهای وینی که بخشی از آن ها خیابانی و بخشی فقط در رستوران‌ها پیدا می‌شود، یک رستوران منحصر به فرد وجود دارد که هیچ غذای اتریشی‌الاصلی را سرو نمی‌کند اما معمولا در لیست رستوران‌هایی که باید در سفر به وین به آنها سر زد معرفی می‌شود.

این رستوران پاکستانی است و دیوان Der Wiener Deewan نام دارد. دیوان به غذاهای بوفه خود شهرت دارد. بوفه‌ای که می‌توانی هر آنچه بخواهی از غذاهای لذیذ و پر ادویه پاکستانی برای خودت بکشی و بخوری و در آخر هم هر چقدر که دوست داری پرداخت کنی و بیرون بیایی. در دیوان حتی اگر پولی هم داخل ظرف جلوی در نیاندازی کسی بازخواستت نمی‌کند.

در واقع ممکن است برای بعضی‌ها تمام غذا و خدماتی که دریافت می‌کنند رایگان تمام شود و این همان چیزی است که دیوان را از باقی رستوران‌های وین، اتریش و اروپا متمایز می‌کند.

برای اینکه در مورد دیوان بیشتر بدانیم مصاحبه ای از سایت defence.pk را برای ترجمه انتخاب کرده‌ایم. این مصاحبه همه آن چیز‌هایی که می‌خواهیم در مورد این رستوران پاکستانی بدانیم را در دل خود دارد.

با نگارین فود همراه باشید.

افضل و ناتالی با تاسیس رستوران پاکستانی دیوان یک شیوه تازه از رستوران‌داری را به جامعه اتریش معرفی کردند. شیوه‌ای بر اساس اعتماد متقابل که پیام زیبایی برای جامعه چند فرهنگی اتریش دارد.

هرچه این روزها بر تعداد مهاجران در شهر وین افزوده می‌شود فرهنگ‌های جدید مثل عربی، هندی، ایرانی، امریکای جنوبی، چینی و شرق دوری بیش از همیشه در میان فرهنگ اتریشی نمود پیدا می‌کنند. امروز دیگر اتریش جامعه‌ای است که بر پایه تمام این فرهنگ‌ها که به وسیله مهاجران به آن وارد شده و شکل گرفته. وقتی در مورد وینی بودن حرف می‌زنیم در مورد غوطه‌وری در انواع و اقسام فرهنگ‌ها از سراسر جهان حرف می‌زنیم که اینجا کنار هم جمع شده‌اند.

بدون شک غذا‌ها هم بخشی از این فرهنگ‌ها هستند. امروز همانقدر که در شهر رستوران اتریشی می‌بینیم رستوران‌هایی از سایر کشورها هم می‌بینیم. اتریشی‌ها، مهاجران و توریست‌ها در روز وعده‌های متنوعی از غذاها را در کنار هم نوعان خارجی می‌خوردند و خوشمزگی غذاها یکی از آن چیزهایی است که این جامعه چند فرهنگی را به هم نزدیک‌تر می‌کند.

صاحب رستوران یعنی افضل جوانی بود که در سال ۲۰۰۴ به وین آمد. او در همان سال با ناتالی، دانشجوی فلسفه دانشگاه وین آشنا شد. آنها تصمیم گرفتند با هم کسب و کاری را به راه بیاندازند. افضل گفت من آشپز خوبی هستم و ناتالی گفت من هم می‌توانم باقی کارها را مدیریت کنند. آنها به زودی رستوران دیوان را تاسیس کردند و تصمیم گرفتند شیوه پرداخت آن را به صورت اختیاری تنظیم کنند.

چطور این ایده برای پرداخت مرامی و اختیاری به ذهنتان رسید؟

برای ما مهم بود رستورانمان در جایی از شهر باشد که افرادی شبیه به ما زیاد در آنها حضور دارند. جایی که دانشجویانی مثل من و پناهجویانی مثل افضل در آنجا تردد دارند.کسانی که بهترین دوستان ما بودند و شرایط زندگیشان مثل خود ما چندان مشخص نبود. فکر کردیم مهمانان ما با این شرایط خاص و نا معلوم باید بتوانند پولی را پرداخت کنند که در توانشان است. بنابراین فکر کردیم به جای قیمت‌های مقطوع، می‌توانیم میزان مبلغ پرداختی را به عهده خودشان بگذاریم. در این صورت آنها بر اساس میزان رضایتشان از غذای ما و یا توان مالی‌شان پرداخت می‌کنند.

چطور می‌توانید با این شیوه از نظر مالی رستوران را مدیریت کنید. نمی‌ترسید که روزی ورشکسته شوید؟

ما بر پایه اعتماد متقابل عمل می‌کنیم و نتیجه‌اش را هم به خوبی می‌بینیم. همانطور که ما برای مشتری‌هایمان این احترام را قايلیم که بر اساس میزان لذتشان از غذا و یا میزان درامدشان پرداخت کنند، آنها هم برای وجود ما ارزش قائلند و ترجیح می‌دهند ما همیشه برایشان غذا بپزیم. آنها نمی‌خواهند ما ورشکسته شویم و تعطیل کنیم. پس مبلغ عادلانه‌ای را در نظر می‌گیرند و پرداخت می‌کنند. اگر روزی هیچکس پول کافی پرداخت نکرد متوجه می‌شویم که به اندازه کافی خوب نبوده‌ایم. پس کسی برای وجود ما اهمیتی قائل نیست. ما همیشه کیفیتمان را بالا نگه می‌داریم و سعی می‌کنیم چیزی باشیم که آدمها برای نگهداشتنش تلاش کنند.

آیا مبلغی به عنوان حداقل برای پرداخت در نظر می‌گیرید؟

ما فقط یک قانون داریم. هر چقدر می‌توانی بخور و هرچقدر می‌خواهی پول بده. بعد از اینکه مهمانان ما غذاهایشان را خوردند جلوی صندوق می‌آیند و از ما در مورد پرداخت می‌پرسند. ما چند نوع غذای بیرون‌بر هم داریم که برایشان قیمت ثابتی داریم. بعضی قیمت غذاهای بیرون‌بر را معیاری برای پرداخت قرار می‌دهند. بعضی دیگر به میزانی که خورده‌اند پول می‌دهند. چون در مورد غذاهای بوفه شما مجبور نیستید مقدار مشخصی بخورید. ممکن است فقط کمی دسر یا یک بشقاب خیلی کوچک غذا بخورید. در این صورت لزومی ندارد پول زیادی پرداخت کنید. اما گاهی هم خیلی غذا می‌خورید و آن وقت خودتان در مورد رقم عادلانه‌ای که باید پرداخت کنید تصمیم می‌گیرید.

چرا فقط غذاهای پاکستانی؟

اینها غذاهایی هستند که افضل خیلی خوب پختنشان را از والدینش یاد گرفته است. اکثر مهمان‌های ما می‌گویند اینجا غذاها مزه غذاهای مادرها را می‌دهد.

چه غذاهایی سرو می‌کنید و کدامشان بیشترین طرفدار را دارند؟

چند غذا بر پایه گوشت گوسفند، چند غذا بر پایه مرغ، تعدادی غذای گیاهی، چند نوع دسر و شیرینی در بوفه ما سرو می‌شود. لم پالاک غذایی است که خیلی زود تمام می‌شود. در میان غذای گیاهی هم دال بیشترین طرفدار را دارد. بعضی‌ها هم فقط ما را به خاطر خوردن دسر و شیرینی انتخاب می‌کنند.

چند درصد مشتریان شما پاکستانی هستند؟

کمتر از پنج درصد. ما مهمانانی از تمام اروپا داریم. البته بیشتر آنها دانشجویان هستند.